الطفل و الترمس

هوه ممكن  العنوان غريب شوية

بس معلش لما تشوفوا اللى حصل هتعرفوا انا قصدى ايه

نبدأ القصة...

امبارح وانا رايح النادى كان فيه عيل صغير مامته معاه

وكان معاه كيس ترمس ... المهم وهوه بياكل منه وقعت ترمساية منه فى الارض

فحاول يخدها من على الارض (طبعا الارض مش نضيفة ) وكان مُصر يخدها

وومامته تقله سيبها خلاص (كان فى  الكيس غيرها كتير) بس هوه مصمم ياخدها

وفضل يعيط عشان مخدهاش وبعدين سلم للامر الواقع وكل من اللى معاه فى الكيس.

الموقف يبان عادى جدا وممكن يكون عدى عليكو  موقف مشابه قبل كده

بس انا كنت مستغرب جدا هوه ليه مُصر اوى كده انه ياخدها!! بس قلت ده طفل يعنى عادى الاطفال

بيعملوا حجات غريبة كتير عشان الادراك عندهم مش مكتمل 

وبعدين اكتشفت حاجة غريبة جدا...ان فى مننا كتيير زى الطفل ده

يعنى سعات الواحد لما حاجة بتضيع منه بيفضل يحاول يرجعها تانى حتى لو مش محتجها

ومعاه غيرها او ممكن يعوضها ويزعل جدا لما الحاجة ديه تضيع منه

مش عارف بقة اذا كان ده نقص ادراك زى الطفل ولا ده حب تملك ولا ايه بالظبط

بس اللى لاحظتوا ان فى مننا كتير بيكبر فى السن ولسه الطفل اللى جواه مكبرش

سعات كتير بنتصرف زى الاطفال واحنا مش وخدين بالنا

لما نشبط فى حاجة او لما تقع فى ادينا لعبة  نلعب بيها او لما نشوف حاجة فى ايد غيرنا نبقة نفسنا فيها

واحنا معانا اللى احسن منها..حجات كتير اوى

مش عارف برده هوه المفروض الطفل اللى جوانا ده مفروض يفضل موجود كده زى ماهوه ولا لازم يكبر؟؟

طب لو كبر شخصيتنا هتبقة احسن ولا اوحش ؟؟ يعنى ممكن يكون الطفل ده عامل موازنة مثلا فى الشخصية؟؟

...مش عارف ....

يجد مش عارف!!